دست بالای دست بسیار است!

12 ژانویه 2011 در 21:03 · دسته‌بندی شده در سیاسی ·برچسب مهدی یحیی‌نژاد, آزادی بیان, آزادگی, اشتراک‌گذاری, بالاترین, روزنامه, ریشه‌ها

هنوز یک ماه نشده است از روزی که بعد از بحران بالاترین نوشتم:

امیدوارم دست‌به‌کار شویم و زودتر سایتی مناسب درست کنیم تا این جمع پراکنده نشود و این امید به یاس نگراید. جای درست کنیم که دیگر مهمانش نباشیم و همه صاحب‌خانه باشند و کسی منت غذا و آب دادن به ما را نداشته باشد. بیاید به خون ندا و سهراب قسم بخوریم که شرافت خود را برای یک مشت دلار به حراج نگذاریم بدترین تجارت تجارت با خون‌هایست که برای آزادی به زمین ریخته است و تاجران این حرفه‌ی پرسود دست کمی از قاتلان ندارند. (دیکتاتورها همه شبیه همه‌اند)

و کنون در مدتی کوتاهی سه سایت جایگزین راه اندازی شده است: روز.نامه، ریشه‌ها، آزادگی و این نشان می‌دهد دوستانی که تا کنون وقت و انرژی خود را در بالاترین صرفا برای روشنگری می‌گذاشتند و قصد راه‌اندزی سایت و کسب درآمد و شهرت نداشتند وگرنه همه‌ی این‌ها شدنی بود. به هر حال باید به این دوستان خسته نباشید گفت و تلاش ارزنده‌ی‌شان را پاس داشت.
هر کدام این سه سایت ویژگی‌های خاص خود را دارند. روزنا.مه سعی می‌کند مبانی نظری دموکراتیک‌تری داشته باشد و بیشتر دغدغه‌اش این است که قوانین و بنیانگذاری سایت با مشارکت هر چه بیشتر اعضا صورت بگیرد، ریشه‌ها گروه منسجمی دارد و توان تبلیغاتی بالایی برای جذب کاربر از خود نشان داده است و آزادگی با همانندسازی شکل ظاهری با بالاترین انتقال فعالیت از بالاترین را ساده‌تر کرده است. اما دامی و عافتی در جلوی پای هر سه‌ی این سایت‌ها است و آن این است که بخواهند نقیض اصل باشند به عبارت دیگر هویت و ماهیت خود را در نفی بالاترین جست‌وجو کنند. البته این که در طول تاریخ تحول فلسفه و علم و ایدئولوژی و نهادهای اجتماعی یا حتا شرکت‌های تجاری و اختراعات از دل یک‌دیگر و با نقد پیشینان خود به وجود می‌آیند امری طبیعی و درستی است اما اگر بند ناف این نوزاد قطع نشود طفیلی باقی می‌ماند و همواره حالت جنینی خود را حفظ می‌کند یا شبیه والد خود شده یا کاملا ضد آن می‌شود. بالاترین خوبی‌های دارد و بدی‌هایی و کسانی می‌خواهند عکس آن باشند بدی‌هایش را به خوبی تبدیل می‌کنند اما متاسفانه خوبی‌های آن را هم به بدی تبدیل می‌کنند. نقد ریشه‌یی پدیدها و زایمان طبیعی از دل تضادهای موجود رشد به هم‌راه می‌آورد وگرنه عقب گرد است و حاصلی ندارد.
برای مثال مردم در سال ۵۷ علیه رژیم شاه انقلاب کردند نقد مهم و محوری علیه رژیم شاه دیکتاتوری آن بود چیزی که مردم را به خیابان‌ها کشاند نارضایتی آنان از نابرابری و دیکتاتوری بود اما عملا به دلیل نداشتن رهبری درست به جای نقد عمیق رژیم شاه و برداشتن گامی به جلو و نفی دیکتاتوری و نابرابری، به شکل‌ها و ظواهر پرداخته شده و کروات و حجاب و ریش و پشم شد مسئله‌ی اصلی و پس از مدتی دیکتاتوری و نابرابری به شکل غول‌آسایی بازتولید شد تا جایی که امروز مردم با زبان حافظ می‌گویند:«آن که خون دل ما ریخت به بیداد به‌رفت/ کاش باز آید و خون ریزد و بیداد کند»
باید دید نقد اساسی و بنیادی به بالاترین چیست؟
* آیا حذف تعدادی از کاربران به خاطر نقض قانون است؟
اگر چنین است فرض کنید فردا در یکی از این سایت‌های جایگزین تعداد زیادی تخلف کنند آیا نباید با آنان طبق قوانین موجود این سایت‌ها برخورد شود؟ اگر بعد از مدتی تعدادی از کاربران به دلیل فعالیت زیاد منزلتی در این سایت‌ها پیدا کردند حق دارند از قوانین تخلف کنند و نباید به آنان کاری داشت زیرا قدرت‌مندند؟
* محدودیت در «آزادی بیان» و حذف لینک‌های توهین‌آمیز به ادیان؟
هر چند موضوع تحدید «آزادی بیان» موضوع جدی است اما به هر حال این یک طرح موقتی بود که بعدا هم عملا پس گرفته شد و هیچ وقت هم به طور جدی اجرا نشد. به‌طور کلی این‌گونه لینک‌ها شاید کمتر از پنج درصد لینک‌های بالاترین را شامل می‌شد که برخورد کردن با آن نباید کل سیستم را به نابودی بکشاند.
…
به هر حال به نظر من مشکل اصلی بالاترین چیز دیگری ست و جالب این‌جاست که این مشکل اصلی ممکن است اتفاقا از جهتی مزیت اصلی آن هم محسوب شود و شاید به همین دلیل است که مدیریت بالاترین با تمام عقل و درایتی که دارد نمی‌تواند آن را درک کند. مسئله اصلی در بالاترین این است که متکی به مدیریت بسته‌ی فردی ست که وقتی هم می‌خواهد نظر کاربران را جلب کند از راه لابی‌های مخفی این کار را می‌کند به عبارت دیگر مشکل اصلی بالاترین این است که بالانشین آن تصور می‌کند پاسخ همه‌ی سوآل‌ها را دارد و خود را بی‌نیاز از خرد جمعی می‌داند. فراموش نکنید بالاترین زمانی درست شد که این بارو غلط در بسیاری پیدا شده بود و هنوز هم هست که «رضاخان» جدیدی باید ظهور کند تا مشکل ایران را حل کند. این تفکر تا جایی در افکار عمومی ریشه دوانده بود، و شاید هنوز هم هست، که قالیباف در انتخابات ریاست جمهوری خود را رضا‌شاه دینی خوانده بود. همان‌طور که دیکتاتوری رضا شاه منافعی برای ایران داشت بی‌شک این نوع فکر منافعی هم برای بالاترین داشت هم اما همان‌طور که دیکتاتوری رضا شاه پاشنه‌ی آشیل‌اش و چشم اسفندیارش بود و موجب سقوط خودش و بعد پسرش شد فردگرایی و دیکتاتوری در بالاترین هم سرانجام کار دست آن داد و موجب رمبیدنش شد.
بالاترین مزایای زیادی داشت، بیشتر قوانین آن خوب بود، نحوه‌ی کارش در بیشتر موارد درست بود و همان چیزی است که کم‌وبیش باید باشد یا می‌شود باشد. اما مسئله این بود که مدیریت بالاترین تنها بود و خودش این تنهایی را به‌وجود آورده بود. همان‌طور که رضا شاه تنها بود و تمام دیکتاتورها تنها می‌مانند آنان با دست خود پایه‌های خود را نابود می‌کنند. دیکتاتورها دچار مالیخولیا می‌شوند و همه را دشمن خود می‌پندارند از توده‌های مردم می‌ترسند و حاضر نیستند آنان را در اداره‌ی امور مشارکت دهند زیرا تصور می‌کنند خودشان بهتر پاسخ مشکلات را می‌دانند و مشارکت مردم فقط مسایل را پیچیده‌تر و بغرنج‌تر می‌کند.
مشکل بالاترین بسیار ساده قابل حل است و فرمول آن را حافظ داده است:«تو خود حجاب خودی از میان برخیز» کافی ست مدیریت بالاترین تنها به مسایل فنی بپردازد و اداره‌ی بالاترین را به کاربران بسپارد هر چند مشکلات جدیدی بروز می‌کند و سیستم دچار بحران‌های تازه‌یی می‌شود اما این بحران‌ها وقتی توسط خود کاربران حل شوند ریشه‌یی حل می‌شوند و برای همیشه حل می‌شوند اما وقتی توسط «نخبه» حل می‌شوند موقتی حل شده، به‌زودی از جای دیگر ظهور می‌کنند.
در مورد سایت‌های تازه تاسیس جایگزین هم مسئله همین است اگر بخواهند همان راه و روش بالاترین را ادامه دهند به همین جایی می‌رسند که بالاترین رسید. همه تصور می‌کنند دیکتاتوری بد ست چون ما دیکتاتورش نیستیم اگر توسط ما اداره شود خوب است و نتایج خوبی به بار می‌آورد در حالی که آنچه مذموم است دیکتاتوری و تصمیم فردی است. امیدوارم سایت‌های جایگزین به این موضوع توجه کنند و سعی کنند خرد جمعی را به کار گیرند و از فردگرایی دوری کنند که ماهیت سایت‌های اشتراک‌گذاری که حاصل کار داوطلبانه و آزادانه‌ی افراد است با مدیریت فردی و دیکتاتوری آن در تضاد است.

ارسال به: ::::::::::::::::::::::

پایاپیوند