من یک بالاترینی شرمنده هستم

18 نوامبر 2010 در 19:18 · دسته‌بندی شده در جامعه, حقوق انسانی ·برچسب فروهرها, ملاعمر, مهدی یحیی‌نژاد, نازنین خسروانی, ۱۶ آذر, آزادی بیان, ایوب قنبرپوریان, بن لادن, بهنام ابراهیم‌زاده, بالاترین, بابک داشاب, حسین خضری, دیکتاتوری, زینب جلالیان, سکینه آشتیانی, سعید باستانی, شهلا جاهد, شیوا نظرآهاری, علی خامنه‌ای

من یک ایرانی شرمنده هستم زیرا کسی که خود را «رییس جمهور» من می‌خواند با سخیف‌ترین رفتار در جهان ظاهر می‌شود و من باید با رساترین فریاد تا جایی که می‌توانم صدایم را به گوشی برسانم بگویم:«حساب مرا و مردم مرا از مشتی جانی که با تقلب و جنایت بر سرزمین من حاکم شده‌اند جدا کنید.» من یک مسلمان‌زاده‌ی شرمنده هستم زیرا رهبران مسلمانان و نایبان الله روی زمین از خامنه‌ای گرفته تا ملاعمر و بن‌لادن رفتار جنایت‌بار و خشونت‌آمیزی دارند که هیچ ربطی به پدر و مادر مسلمان من ندارد و من با صدایی شرم‌گین باید توضیح دهم باور کنید مادر مسلمان من آدم‌کش نیست و هر شب سر پردردش را از سجاده‌ی خیسش برنمی‌دارد مگر آن که وعده‌ی رهایی نسرین ستوده و سعید باستانی و سایر اسیران در بند را از خدای خودش نگرفته باشد.
و اکنون من یک بالاترینی شرمنده هستم. بالاترینی هستم، نزدیک پانزده ماه است که عضو بالاترین شدم و اکنون نزدیک پنجاه هزار امتیاز دارم، بیش از پنج هزار نظر و نزدیک سی هزار رای نشان از فعالیتی مستمر دارد اما این روزها شرمند هستم چون فهمیدم «مهره»یی بیش نبوده‌ام. نظرم، فکرم و رای‌ام هیچ ارزشی ندارد «کسی» یا «کسانی» می‌توانند به تنهایی و بدون پرسیدن نظر من هر تصمیمی که می‌خواهند بگیرند و من فقط باید اطاعت کنم و بگویم چشم و این حس بسیار بدی به من می‌دهد حتا اگر با تصمیم آن «کس» یا «کسان» موافق هم باشم. احساس می‌کنم به من، به شخصیت من، توهین شده است و به هیچ گرفته شده‌ام. احساس می‌کنم از پشت خنجر خورده‌ام.
اما چه باید کرد؟ حسین خضری، این جوان رعنا، شب سر که بر بالین می‌گذارد نمی‌داند طلوع آفتاب فردا را خواهد دید یا نه، شهلا جاهد زیر چوبه‌ی دار ایستاده است و منتظر است تا چند روز دیگر چارپایه را از زیر پایش بکشند، هر روز خبر دلهوره‌آوری از زینب جلالیان می‌رسد، ۱۶ آذر نزدیک است٬ از وضعیت نازنین خسروانی اطلاعی در دست نیست، اجازه‌ی برگزاری مراسم به خانواده‌ی فروهرها نمی‌دهند، بیماری فرزند سه ساله‌ی رجبعلی (بابک) داشاب، خبرهایی درباره‌ی بهنام ابرهیم‌زاده، ایوب قنبرپوریان، مهرداد اصلانی… و هزار خبر ریز و درشت در این‌جا و آن‌جای اینترنت هست که باید جایی جمع شود و خوانندگان بتوانند با مراجعه به جایی اطلاع پیدا کنند که چه خبرها ست و اکنون تنها جایی که من می‌شناسم بالاترین است، نمی‌گویم جای دیگری نیست حتما هست اما من نمی‌شناسم و بعید می‌دانم به تاثیرگذاری بالاترین باشد اما نمی‌دانم چگوننه خفت بالاترینی بودن را تحمل کنم و باز در اینجا که با توهین‌آمیزترین رفتار مرا به هیچ می‌گیرند به فعالیت خود ادامه دهم…
در بالاترین می‌مانم، البته اگر دوستان تصمیم به تحریم موقت بالاترین بگیرند حتما با آنان همکاری خواهم کرد، اما هرگز فراموش نمی‌کنم که «بالاترین» خانه‌ی من نیست. خانه‌ی بیگانه‌یی است که من از بی‌سرپناهی در آن پناه گرفته‌ام تا صدای مردمی بی‌پناه را به گوش‌هایی که دستی برای کار کردن دارند برسانم. کاش می‌توانستیم خانه‌یی برای خود بنا کنیم، خانه‌یی که شورای گردانندگانی منتخب اعضا داشت باشد و هیچ تصمیمی بدون رای آن «شورا» گرفته نشود و خیال ما راحت باشد اگر تصمیمی گرفته شده است حتا وقتی مخالف نظر ماست محترم است چون نظر اجمایی و اجمالی خود اعضا ست و می‌شود با بحث و گفت‌وگو و قانع کردند بقیه قانون را تغییر داد.
دیگر حتا اگر این قانون ضدآزادی بیان و تبعیض‌آمیز را هم اجرا نکنند دیگر «بالاترین» برای من بالاترین نیست زیرا با مدیریتی روبه‌رو هستم که نظر و رای من هیچ اهمیتی برایش ندارد و خودش بنابر مصالح و نظر خودش تصمیم می‌گیرد. البته این موضوع مشکلی ندارد اما دیگر ربطی به من ندارد. من فکر می‌کنم «ما» این قدرت را داشته باشیم که سایتی درست کنیم که «اصولی» داشته باشد مدافع «آزادی بیان» که قابل نقض نباشد و قوانینی منبعث از آن «اصول» داشته باشد که توسط اعضا اجماع‌یابی شود و قابل تغییر باشد با همان اجماع و نظر.
برای «بالاترین» هر اتفاقی بیفتد به هر حال من پشیمان نیستم که عضو بالاترین بوده‌ام و تصور می‌کنم با تمام کمی و کاستی‌هایش نقش مهم و ارزنده‌یی در این سال‌ها بخصوص دو سال گذشته در اطلاع‌رسانی داشته است و بی‌شک بنیان‌نهادگانش و کسانی که برای اداره‌اش زحمت کشیدند و می‌کشند قابل احترام و قابل تقدیر هستند اما از ما نیستند. هزار بار با ضخیم‌ترین فونت هم که بنویسند مدافع آزادی بیان هستند وقتی تصمیمی که مخالف آزادی بیان است و از آن بدتر تبعضی‌آمیز هست، آن هم به شکل فردی و بدون نظرخواهی از کاربران، می‌گیرند باید بدانند جنس‌شان از جنس آزادی‌خواهان نیست آزادی‌خواه بودن و مدافع آزادی بیان بودن هزینه دارد و تنها کسانی که هزینه‌ی آن را پرداخت می‌کنند از آن جنس‌اند. این هزینه گاه با جان پرداخت می‌شود، گاه با مال، گاه با آبرو، گاه با بازدیدکننده… کسی که «آزادی بیان» چون اصولی بنیادی در جانش نهادینه شده است با هیچ توجیه و مصلحتی «آزادی بیان» را به قتل‌گاه نمی‌برد. مهم‌ترین مصالح «زندان آزادی» مصلحت است و آزادی هرگز به قتل‌گاه برده نشده است مگر آن که پیش از آن مصلحتی بر قامتش دوخته باشند.

پاشنه‌ی آشیل و چشم اسفندیار «بالاترین» در ضعف‌های آن نیست در نقطه‌ی قوتش است. نقطه‌ی قوت بالاترین یگانه بودن آن است و همین موضوع ممکن است به نقطه‌ی ضعف آن تبدیل شود. یگانه بودن نخوت می‌آورد و ممکن است این فراموشی را در پی داشته باشد که بر شانه‌ی چه کسانی بالا رفته‌ایم و شروع کنیم به «نشستن بر سر شاخ و بن بریدن.» متاسفانه شنیده می‌شود در مقابل بعضی از انتقادات گفته می‌شود: «خب مگر مجبورید اگر بالاترین را دوست ندارید بیرون بروید یک عده پشت در دارند سر و دست می‌شکنند که وارد شوند!» این آغاز پایان تمام قدرت‌های است که در اوج قدرت قرار دارند و منشا قدرت خود را فراموش می‌کنند. امیدوارم «بالاترین» خوب ما همیشه بالاترین بماند و هرگز دچار این نخوت و فروپاشی پس از آن نشود. (بالا، بالا، بالاتر، بالاترین!)

امیدوارم دوستان بالانشین بالاترین و به‌خصوص آقای مهدی یحیی‌نژاد به خود آیند و بدانند بالارفتن دشوار است و زمان و وقت و نیرو می‌خواهد اما سقوط کردن بسیار ساده است یک لغزش یک اشتباه یک ندانم کاری آدمی را از «بالاترین» جایی که هستند به «پایین‌تر» سطح ممکن فرومی‌کاهد به تاریخ نگاه کنید پر است از این‌گونه سرنوشت‌ها، اصلا تاریخ را رها کنید به همین سایت خودتان، بالاترین، نگاه کنید و «علیرضا افتخاری» را جست‌وجو کنید و به یاد آورید چگونه با یک درآغوش کشیدن از آغوش مردم رانده شد به خودتان رحم کنید اردوگاه آزادخواهان را ترک نکنید آن سو هیچ نیست جز پلشتی و دیکتاتوری.

مطالب مشابه
* بالاترین و حساب ویژه برای ادیان

پایاپیوند