ماجرای کلید و سوراخ، عیدانه‌ی بلوایی! ۱۲+

25 مارس 2010 در 06:36 · دسته‌بندی شده در شعر, طنز ·برچسب نوروز, شعر, طنز

خوب است که با تمام مصیبت‌هایی که بر این مردم رفته است و می‌رود باز به هر بهانه بساط دید و بازدید و گفت‌وشنود و شادی و هم‌دردی برقرار است. نوروز امسال هرچند دوستانی در زندان داریم و جواهرهایی در زیر خاک اما چه می‌شود کرد باز باید زیست و باید شاد بود و اگر شده است صورت خود را با سیلی سرخ کرد تا آنان که شادی ما را نمی‌خواهند بور شوند و بدانند به کوری چشمشان و کری گوش‌شان ما زنده‌ایم و زندگی می‌کنیم و تا مرگ آنان که مرگ‌مان را می‌خواهند نبینیم از پای نمی‌نشینیم.
به هر حال در یکی از مهمانی‌های نوروزی که این روزها رفتم. پیرمرد بسیار باحال و سرزنده‌یی که عمرش دراز باد شعر طنزی خواند که هوش‌مندانه و زیبا بود. مرا یاد خامنه‌ای انداخت که می‌پندارد مفتاح و کلید است در حالی که اصولا مشکل این نظام «کلید» نیست که چیزی دیگری است، سوراخ است، سوراخی به نام ولایت فقیه که دارد کشتی «جمهوری اسلامی» را غرق می‌کند. شعر را بخوانید و بخندید و آرزو کنید سال دیگر نوروز را بی‌سرخرهای فتوا دهنده و آدم‌کشنده تحویل کنیم.

مردی خوش‌پوش و شوخ و شیرین
گاهی پنهان ز چشم مردم
می‌رفت و دُمی به خمره می‌زد.
یک شب خیلی به خمره زد دُم
شب نیمه شد و به خانه برگشت،
چون خم شراب در تلاتم.
سوراخ کلید در نمی‌دید
هی کل کل و خش خش و گم‌ و گم
زن پنجره باز کرد تا دید
آن موقع شب و آن تزاحم
«خاکم بر سر تویی امیدم؟!
آخر به جوانی‌ات ترحم!
رفتم که کلید را بیارم
یک لحظه نخور ز پشت در جم.
تا باز کنیم هر دو با هم
در جو محیطی از تفاهم.»
در پاسخ زن لطیفه‌یی گفت
آن شوهر مست با تبسم:
«گر مرحمتی به بنده داری
حاجت به کلید نیست خانم
سوارخ برای من بفرست
سوراخ کلید کرده‌ام گم»

ارسال به: ::::::::::::::::::::::

پایاپیوند